Βασική επέμβαση για τη βελτιστοποίηση της φυτικής παραγωγής, το χειμερινό κλάδεμα πρέπει να πραγματοποιείται με βάση ειδικές γνώσεις για τους παραγωγικούς κλάδους των φυτικών ειδών.
Καθώς προχωράει ο χειμώνας, τα οπωροφόρα φυτά εισέρχονται στη λεγόμενη φάση του λήθαργου, μια κρίσιμη περίοδο του βιολογικού τους κύκλου κατά την οποία επιβραδύνουν τη μεταβολική τους δραστηριότητα για να αντέξουν καλύτερα τις χαμηλές θερμοκρασίες και τον παγετό. Τα φυλλοβόλα είδη, όπως τα πυρηνόκαρπα, χάνουν εντελώς τα φύλλα τους, μειώνοντας τις φυσιολογικές και μεταβολικές δραστηριότητες στο ελάχιστο. Τα αειθαλή είδη, όπως η ελιά, η οποία προέρχεται από ηπιότερα μεσογειακά κλίματα, διατηρούν το φύλλωμά τους, αλλά εξακολουθούν να υφίστανται σημαντική επιβράδυνση των βιολογικών διεργασιών. Μεταξύ των σημαντικότερων εργασιών που μπορούν να πραγματοποιηθούν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είναι το κλάδεμα των οπωροφόρων δένδρων, μια εργασία που είναι απαραίτητη για τη διασφάλιση της υγείας και της παραγωγικότητας των φυτών. Η επέμβαση αυτή, η οποία πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια της βλαστικής ανάπαυσης, όχι μόνο επιτρέπει την εξάλειψη των ξηρών, κατεστραμμένων ή μη παραγωγικών κλάδων, αλλά αποτελεί επίσης ένα μέσο διαμόρφωσης της δομής του φυτού και επίτευξης μιας προκαθορισμένης μορφής εκπαίδευσης, που ευνοεί τη βέλτιστη παραγωγή κατά την επόμενη περίοδο.
Το κλάδεμα των οπωροφόρων δέντρων απαιτεί τεχνική εμπειρογνωμοσύνη και εξατομικευμένη προσέγγιση για κάθε είδος, καθώς δεν αντιδρούν όλα τα οπωροφόρα δέντρα με τον ίδιο τρόπο. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τη φυσιολογική συμπεριφορά των διαφόρων ποικιλιών, να αξιολογούμε την ικανότητα καρποφορίας και να προσαρμόζουμε τις επεμβάσεις ανάλογα με το αν η καρποφορία γίνεται στα φετινά κλαδιά ή στα παλαιότερα. Η εμβάθυνση στις πρακτικές πτυχές του χειμερινού κλαδέματος, όπως η επιλογή των κλάδων που πρέπει να κοπούν, επιτρέπει την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτής της καλλιεργητικής πρακτικής, εξασφαλίζοντας τη σωστή σχέση μεταξύ του στεγάστρου και του ριζικού συστήματος των καλλιεργειών και μεγιστοποιώντας τα γεωπονικά αποτελέσματα.
Πώς πρέπει να επιλέγονται τα κλαδιά κατά το κλάδεμα των οπωροφόρων δέντρων;
Η επιλογή των κλαδιών που πρέπει να κοπούν κατά το κλάδεμα των οπωροφόρων δέντρων δεν μπορεί να προσεγγιστεί με γενικό τρόπο, δεδομένου ότι κάθε είδος, και μερικές φορές κάθε ποικιλία, έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και τις δικές του ειδικές ανάγκες. Ωστόσο, ένας κοινός στόχος του κλαδέματος είναι η εξάλειψη των μη παραγωγικών κλάδων και η ενθάρρυνση της ανάπτυξης και της αύξησης των καρποφόρων κλάδων, δηλαδή των κλάδων εκείνων που προορίζονται να παράγουν καρπούς κατά τα αμέσως επόμενα ή τα επόμενα έτη.
Για τη σωστή επέμβαση, είναι επομένως απαραίτητο να μπορούμε να διακρίνουμε τους καρποφόρους κλάδους από τους άλλους τύπους κλάδων. Η ικανότητα αυτή βασίζεται σε ειδική γνώση των χαρακτηριστικών των κύριων καρποφόρων ειδών, λαμβάνοντας στη συνέχεια υπόψη την επιθυμητή μορφή εκπαίδευσης, στοιχείο που επηρεάζει σημαντικά την επιλογή των κοπών και διαφέρει σημαντικά μεταξύ των φυτικών ειδών.
Τα καρποφόρα κλαδιά των κύριων ειδών φρούτων
Κάθε καρποφόρο είδος παράγει καρπούς σε κλάδους με σαφώς καθορισμένα χαρακτηριστικά. Ακολουθεί μια επισκόπηση των κύριων τύπων καρποφόρων κλάδων και του τρόπου διάκρισής τους.
Η μηλιά, η αχλαδιά και η ροδακινιά παράγουν καρπούς κυρίως σε
Κοντοί, κοντόχοντροι καρποφόροι κλάδοι, μήκους περίπου 2-5 εκατοστών, αναπτύσσονται πλευρικά σε κλαδιά δύο ή περισσότερων ετών και είναι πολυετείς κλάδοι, αν έχουν καλή διαχείριση,
Μικτά κλαδιά, μακρύτερα και λεπτότερα (10-30 cm), αναπτύσσονται κυρίως κατά το προηγούμενο έτος, οπότε μοιάζουν με νεαρό κλαδί αλλά έχουν δυνατότητα καρποφορίας. Διαθέτουν τόσο ξυλοφόρους οφθαλμούς (μακρύτερους και κωνικούς), τοποθετημένους κατά μήκος του κλάδου, όσο και ανθοφόρους οφθαλμούς (πιο στρογγυλούς) που βρίσκονται γενικά στο τέλος του.
Οι κερασιές και οι βερικοκιές καρποφορούν κυρίως σε:
Μαγιάτικους οφθαλμούς: κοντοί ανθοφόροι κλάδοι που αναπτύσσονται στα μακρύτερα κλαδιά του φυτού, συνήθως κατά την περίοδο της άνοιξης, εξ ου και η ονομασία. Μπορεί να έχουν μήκος 2 έως 6 εκατοστά.
Τα ελαιόδεντρα παράγουν καρπούς σε κλαδιά ηλικίας ενός έτους που αναπτύσσονται από κλαδιά ηλικίας δύο ετών.
Για να τονωθεί η συνεχής παραγωγή, είναι απαραίτητο να διατηρηθεί μια ισορροπία μεταξύ των παραγωγικών κλάδων και των νεαρών κλάδων που θα έρθουν σε παραγωγή τα επόμενα χρόνια. Τα παλαιά, αδύναμα ή κακώς προσανατολισμένα κλαδιά εξαλείφονται, ευνοώντας την ισορροπημένη ανάπτυξη του φυλλώματος, παρέχοντας φως και αέρα στα πιο εσωτερικά κλαδιά.
Τα αμπέλια και τα ακτινίδια καρποφορούν στις δομές του έτους, που ονομάζονται καρποφόρες κεφαλές. Πρέπει να επιλέγονται προσεκτικά, επιλέγοντας τους πιο δυνατούς και καλά κατανεμημένους βλαστούς κατά μήκος της δομής εκπαίδευσης.
Γενικές ενδείξεις για την αναγνώριση μη παραγωγικών κλάδων
Εκτός από τη διάκριση των καρποφόρων κλάδων, είναι σημαντικό να αναγνωρίζονται τα μη παραγωγικά κλαδιά που πρέπει να αφαιρούνται. Ακολουθούν ορισμένες κοινές ενδείξεις
- Παλιά και αδύναμα κλαδιά, που συχνά δεν μπορούν να παράγουν ποιοτικούς καρπούς,
- Κακή θέση, διασταυρωμένα, στραμμένα προς τα μέσα κλαδιά ή κλαδιά που δημιουργούν σκίαση,
- Κορόιδα, ζωηρά, όρθια κλαδιά που καταναλώνουν ενέργεια χωρίς να συμβάλλουν στην παραγωγή,
- Κλαδιά με υπερβολικούς οφθαλμούς ξύλου, που αφαιρούν χώρο και πόρους από τα καρποφόρα κλαδιά.
Συμπεράσματα
Ξεκινώντας με αυτές τις γενικές πληροφορίες, είναι δυνατόν να αρχίσουμε να παρατηρούμε την κόμη ενός δένδρου και να εντοπίζουμε τα κλαδιά που πρέπει να διατηρηθούν και εκείνα που πρέπει να καταργηθούν. Το καλά εκτελεσμένο κλάδεμα δεν βελτιώνει μόνο την άμεση παραγωγικότητα, αλλά συμβάλλει επίσης στην υγεία και τη μακροζωία του φυτού μακροπρόθεσμα. Εν τέλει, το χειμερινό κλάδεμα, εάν εκτελείται με επάρκεια και προσοχή, είναι μια από τις σημαντικότερες επεμβάσεις για τη διασφάλιση της βέλτιστης παραγωγής και της ποιότητας των καρπών.
Donato Liberto
© fruitjournal.com
Fruitjournal
