Pimpinella anisum, οικογένεια Apiaceae. Είναι ετήσιο και ποώδες φυτό. Αναπτύσσεται σε περιοχές με ηπειρωτικό ή εύκρατο κλίμα όπου το κρύο δεν είναι πολύ έντονο σε πεδινές και ημιορεινές περιοχές. Επειδή είναι ξηρική καλλιέργεια καταλληλότερες θεωρούνται οι περιοχές που έχουν βροχοπτώσεις Μάιο και ίούνιο.

Πολλαπλασιασμός:

Ο γλυκάνισος πολλαπλασιάζεται με σπόρο. Η σπορά γίνεται συνήθως το Μάρτιο. Χρησιμοποιούνται σπαρτικές μηχανές που σπέρνουν σε γραμμές που απέχουν μεταξύ τους 50 έως 70 εκατοστά.

Εδαφικές απαιτήσεις – Λίπανση:

Το φυτό αναπτύσσεται καλά σε γόνιμα, ελαφρά και καλά στραγγιζόμενα εδάφη.

Εχθροί – Ασθένειες:

Οι κυριότερες ασθένειες που προσβάλλουν τον γλυκάνισο είναι ο περονόσπορος του αμπελιού και η σκλεροτινίαση οι οποίες αντιμετωπίζονται με χαλκούχα σκευάσματα. Σημαντικές για την καλλιέργεια θεωρούνται η καταπολέμηση των ζιζανίων (σκαλίσματα-ζιζανιοκτονία) και η καλή προετοιμασία του χωραφιού.

Συγκομιδή:

Η συγκομιδή γίνεται τον Ιούλιο με το χέρι ή με χορτοκοπτικές μηχανές. Ακολουθεί ξήρανση και αλωνισμός. Η μέση απόδοση είναι 60-70 κιλά ανά στρέμμα στις ξηρικές καλλιέργειες. Σε περίπτωση αρδευόμενων εκτάσεων οι αποδόσεις αυξάνονται και κυμαίνονται σε 100-120 κιλά ανά στρέμμα. Ο καρπός του χρησιμοποιείται για την παρασκευή ούζου και τσίπουρου όπου πηγαίνει και το μεγαλύτερο τμήμα της παραγωγής στη χώρα μας, για αυτό και οι εκτάσεις καλλιέργειας του γλυκάνισου βρίσκονται παραδοσιακά σε μέρη που έχουν ποτοποιίες. Επίσης χρησιμοποιείται ως άρτυμα στη βιομηχανία τροφίμων. Το αιθέριο έλαιο χρησιμοποιείται στην ποτοποιία. Θεωρείται διουρητικό, αποχρεμπτικό, σπασμολυτικό, αντιφυσιτικό. Κύριο συστατικό η «ανιθόλη».

ΔΡ. ΗΛΙΑΣ ΚΑΛΦΑΣ / ΑΡΩΜΑΤΙΚΑ ΦΥΤΑ

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ