Αυτό έγινε γνωστό από μια πολυετή μελέτη που τόνισε την παρουσία χαρακτηριστικών αντοχής στο Leccino, ανοίγοντας νέες ερευνητικές προοπτικές.

Εντοπίστηκαν νέοι γονότυποι ελιάς ανθεκτικοί στην Xylella fastidiosa. Τα νέα έρχονται μετά από πολυετή μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Frontiers και ανακοινώθηκε χθες στον επίσημο ιστότοπο του ReachXY, το έργο που ανατέθηκε στο Cnr με στόχο την ενίσχυση των υποδομών βιοασφάλειας. 

Σύμφωνα με όσα προέκυψαν, η ανάλυση ενός πληθυσμού δενδρυλλίων ελιάς που επέζησαν από το Xylella fastidiosa ανέδειξε την παρουσία χαρακτήρων αντίστασης στο Leccino, ανοίγοντας έτσι νέες ερευνητικές προοπτικές.

Ξεκινώντας από τη διαδικασία φυσικής επιλογής ανθεκτικών γονότυπων στην περιοχή που έχει πληγεί από την επιδημία Xylella fastidiosa subs. pauca, μια ομάδα ερευνητών διεξήγαγε μια εκτεταμένη έρευνα στη μολυσμένη περιοχή της Απουλίας, όπου το καλλιεργούμενο και φυσικό βλαστικό πλάσμα της ελιάς έχει υποβληθεί σε ισχυρή πίεση εμβολιασμού για πολλά χρόνια.

Οι έρευνες που διεξήχθησαν σε διάστημα 6 ετών επέτρεψαν την ταυτοποίηση 171 αυθόρμητων γονότυπων ελιάς, χωρίς εμφανή συμπτώματα της Xylella fastidiosa subs. pauca, τα οποία στη συνέχεια δοκιμάστηκαν για την παρακολούθηση της εμφάνισης λοιμώξεων, του μεγέθους του βακτηριακού πληθυσμού και της ανάπτυξης συμπτωμάτων. Με την πάροδο του χρόνου, αρκετοί γονότυποι έγιναν συμπτωματικοί και αποκλείστηκαν από περαιτέρω μελέτες και αξιολογήσεις, ενώ πολλοί άλλοι παρέμειναν ασυμπτωματικοί ή εμφάνισαν ήπια φαινόμενα αποξήρανσης. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε μια γονική ανάλυση για να αποκαλυφθεί η γενεαλογία αυτών των γονότυπων και να αξιολογηθεί ποιες ποικιλίες συνέβαλαν στους ανθεκτικούς φαινοτύπους. Σε ορισμένους επιλεγμένους γονότυπους που έδειξαν πολλά υποσχόμενους φαινοτύπους όσον αφορά την αντοχή, διεξήχθησαν πιο εις βάθος έρευνες, όπως μεταγραφικό προφίλ και τεχνητοί βακτηριακοί εμβολιασμοί για την αναπαραγωγή λοιμώξεων υπό ελεγχόμενες συνθήκες και την παρακολούθηση της απόκρισης του γονότυπου σε Xylella fastidiosa subs. pauca .                                                   

Όπως αναφέρθηκε, από τους 171 γονότυπους ελιάς που συλλέχθηκαν, 139 παρουσίασαν μοναδικά προφίλ μικροδορυφόρου (SSR), με τις ποικιλίες Leccino, Cellina di Nardò και Ogliarola salentina ως τις πιο συχνές υποψήφιες για γονείς. Μεταξύ των απογόνων Leccino, το 67% εμφάνισε έναν εξαιρετικά ανθεκτικό (HR), ανθεκτικό (R) ή ανεκτικό (T) φαινότυπο στη μόλυνση από Xylella fastidiosa. Ενώ στην περίπτωση των φαινοτύπων που προέρχονται από Cellina di Nardò και Ogliarola Salentina το ποσοστό ήταν 32% και 49% αντίστοιχα. Παράλληλα, οι μεταγραφικές αναλύσεις τόνισαν ότι ένας από αυτούς τους γονότυπους (S105) ήταν πιο ανθεκτικός σε αλλαγές που προκαλούνται από φυσική βακτηριακή μόλυνση από τους άλλους δύο (S215 και S234). 

(Α) Το διάγραμμα πίτας δείχνει τη συχνότητα των ποικιλιών που προσδιορίζονται στα γονικά ζεύγη των 139 δενδρυλλίων (Ogliarola salentina, Cellina di Nardo και Leccino). (Β) Κατανομή φαινοτύπων που καταγράφηκαν σε σπορόφυτα που προέρχονται από Leccino. (Γ) Κατανομή φαινοτύπων που καταγράφηκαν σε σπορόφυτα από ποικιλίες διαφορετικές από το Leccino. 

Έτσι, η μελέτη παγίωσε τα στοιχεία σχετικά με την παρουσία και τη μετάδοση χαρακτηριστικών αντοχής στην  Xylella fastidiosa που σχετίζονται με την  ποικιλία Leccino.

Επιπλέον, η ανάλυση των μεταγραφικών τους προφίλ μας επέτρεψε να αποκτήσουμε πολύτιμες γνώσεις, ιδίως σχετικά με τα γονίδια που εμπλέκονται στους μηχανισμούς απόκρισης στο βακτήριο. Αυτές είναι σημαντικές πληροφορίες που ανοίγουν νέες εξελίξεις και στρατηγικές βελτίωσης. Και αυτό όχι μόνο λόγω ενός πλαισίου όπως το σημερινό στο οποίο -χωρίς θεραπευτικές λύσεις- η γενετική αντίσταση αντιπροσωπεύει την πιο υποσχόμενη μακροπρόθεσμη στρατηγική για βιώσιμη διαχείριση. Αλλά και σε σχέση με την πολύ πλούσια ποικιλιακή κληρονομιά που διαθέτει η ελιά, που αποτελείται από περισσότερες από 1.200 ονομασμένες ποικιλίες, περισσότερες από 3.000 δευτερεύουσες ποικιλίες και έναν αβέβαιο αριθμό γονότυπων, συμπεριλαμβανομένων των επικονιαστών, των τοπικών οικοτύπων και των εκατονταετών δέντρων. 

Όπως υπογράμμισαν οι ερευνητές, σε παραδοσιακές περιοχές ελαιοκαλλιέργειας, όπως η Απουλία, μεγάλο μέρος της μεγάλης γενετικής και φαινοτυπικής μεταβλητότητας που αντιπροσωπεύεται από το τοπικό βλαστόπλασμα έχει διερευνηθεί μόνο εν μέρει και συχνά ορισμένες παραδοσιακές ποικιλίες έχουν εμβολιαστεί με μερικές επιλεγμένες ποικιλίες, όπως συνέβη στη χερσόνησο Salento με τις ποικιλίες Ogliarola salentina και Cellina di Nardò. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό να διεξαχθεί μια εις βάθος έρευνα για την επαρκή διατήρηση και αξιολόγηση της τρέχουσας ποικιλότητας της ελιάς, προκειμένου να ξεκινήσει μια ανανέωση της καλλιέργειας ενάντια στις αναδυόμενες ασθένειες και τις κλιματικές αλλαγές.

Πηγή

Ilaria De Marinis

© fruitjournal.com