Η ροδιά (Punica granatum, L.) θεωρείται ως ανεκτική καλλιέργεια στην έλλειψη νερού στο έδαφος και απαιτεί μια μακρά, θερμή και ξηρή περίοδο, προκειμένου να δώσει καλή παραγωγή και υψηλής ποιότητας καρπούς. 

Προτιμά μεσογειακού τύπου κλίματα που περιλαμβάνουν μεγάλη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία, ήπιους χειμώνες με ελάχιστες θερμοκρασίες που δεν πέφτουν κάτω από τους 10-12 ^οC. Σε αυτές τις συνθήκες οι καρποί αποκτούν το ιδάνικό μέγεθος και χρώμα καθώς και συγκέντρωση σακχάρων, χωρίς τον κίνδυνο του σχασίματος. Σε υγρά κλίματα η πιθανότητα προσβολής των ριζών από μύκητες είναι μεγάλη. Είναι ευαίσθητη στο ψύχος κατά την πλήρη ωρίμανση των καρπών, το φθινόπωρο, αλλά και κατά το φούσκωμα των οφθαλμών, την άνοιξη και μέτρια ανεκτική στο παγετό και σε θερμοκρασίες μέχρι -10 ^οC. 

Προτιμά βαθιά, αμμοπηλώδη εδάφη με ικανότητα προσαρμογής από τα αμμώδη μέχρι τα βαριά αργιλώδη. Στα ξηρά αμμώδη η παραγωγή είναι μικρή με μικρούς καρπούς, ευαίσθητους στο σκάσιμο, ενώ το χρώμα των καρπών δεν είναι το επιθυμητό στα αργιλώδη. Έχει έξι στάδια στον ετήσιο κύκλο ανάπτυξης. Ανάπτυξη βλάστησης στο τέλος Μαρτίου μέχρι και τον Ιούνιο, ανθοφορία που ξεκινά από τα τέλη Απριλίου με αρχές Μαίου και διαρκεί μέχρι αρχές Ιουλίου, ανάπτυξη καρπιδίου από μέσα Ιουνίου μέχρι μέσα Αυγούστου, αύξηση των καρπών απο μέσα Αυγούστου μέχρι μέσα Σεπτεμβρίου, ωρίμανση και συγκομιδή από αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι Νοέμβριο και λήθαργος από Δεκέμβριο μέχρι τέλος του Φεβρουαρίου.

Σε ξηροθερικές περιοχές απαιτεί άρδευση για μεγαλύτερο μέγεθος καρπών, αύξηση ποιότητας και συντηρησιμότητας αυτών. Κρίσιμες περίοδοι στην έλλειψη νερού της ροδιάς είναι η γονιμοποίηση των άνθεων και το δέσιμο των καρπών. Η υγρασία στο έδαφος θα πρέπει να διατηρείται σταθερή αλλιώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να παρατηρηθεί σκάσιμο των καρπών στο δέντρο. Μεγάλες διακυμάνσεις της υγρασίας στο έδαφος αυξάνουν τη σάρκα του καρπού σε μεγαλύτερο βαθμό από το φλοιό. Θετική επίδραση επίδραση της άρδευσης με μερική ξήρανση του ριζικού συστήματος έχει παρατηρηθεί στη μείωση του σχασίματος των καρπών. Η ποσότητα της άρδευσης θα πρέπει να μειώνεται μετά τη συγκομιδή. Οι βροχοπτώσεις μετά το τέλος της περιόδου ανομβρίας, όταν οι καρποί της ροδιάς είναι ώριμοι, μπορεί να προκαλέσουν σχάσιμο των καρπών με βασικό αίτιο δευτερογενών προσβολών από μυκητολογικές ασθένειες όπως η αλτερναρίωση, καθώς και από έντομα όπως η μελίγκρα. Επίσης, τα λιπάσματα αζώτου, κυρίως τα αμμωνιακά λιπάσματτα, κατά την διάρκεια της καρποφορίας των δέντρων της ροδιάς προκαλούν σημαντική αύξηση του σκασίματος των καρπών. Ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται με την προσθήκη υψηλής ποσότητας κοπριάς στις ροδιές κατά την περίοδο του καλοκαιριού.

Επίσης, η σκίαση της καλλιέργειας μπορεί να προκαλέσει σχάσιμο των καρπών, πιθανόν επειδή αλλάζει την ισορροπία του νερού λόγω της χαμηλότερης ακτινοβολίας. Στη βόρεια Ελλάδα οι ανάγκες σε νερό άρδευσης είναι περίπου 250 κυβικά/στρέμμα ανά καλλιεργητική περίοδο, όταν από τις βροχοπτώσεις εξασφαλίζουν περίπου τα 400 χιλιοστά βροχής. Η ποσότητα του νερού άρδευσης που συνιστάται να εφαρμόζεται είναι 1,5 κυβικό/στρέμμα την ημέρα την άνοιξη αρχικά, και στη συνέχεια 5 κυβικά/στρέμμα την ημέρα το καλοκαίρι, κοντά στη συγκομιδή. 

Η άρδευση της καλλιέργειας πραγματοποιείται από κατάκλιση, αυλάκια, καταιονισμός, μικροεκτοξευτήρες και σταγόνες. Η τελευταία μέθοδος εξασφαλίζει 66% λιγότερο νερό σε σύγκριση με την κατάκλιση και είναι η πιο διαδεδομένη μέθοδος άρδευσης της καλλιέργειας. Η χρήση μικροεκτοξευτήρων κάτω από την κόμη πρέπει να εφαρμόζεται σε αμμώδη εδάφη ενώ η στάγδην άρδευση εκτός από την εξοικονόμηση νερού επιτυγχάνει και την ομοιόμορφη διανομή του καθώς και τη χρήση λιπασμάτων μέσω του δικτύου νερού, καλύτερο έλεγχο ζιζανίων και καλύτερες συνθήκες φυτουγείας. 

Η ροδιά θεωρείται μετρίως ανθεκτική στην αλατότητα ενώ όταν το χλώριο το νάτριο και το κάλιο συγκεντρώνονται στους ιστούς της ροδιάς, μειώνονται σημαντικά το μήκος του βλαστού, το μήκος και αριθμός των μεσογονατίων και το εμβαδόν της επιφάνειας του φύλλου.

Η άρδευση των καλλιεργειών – Κ.Σ. Χαρτζουλάκης