Κατά τη διάρκεια της περιόδου συγκομιδής, ο Markus Keller και ο Bhaskar Bondada φωτογράφισαν τους διάφορους τύπους συρρίκνωσης των ραγών που παρατηρούσαν στον αγρό.
Μέχρι στιγμής έχουν βρει τουλάχιστον τέσσερις διαφορετικούς τύπους συρρικνωμάτων που επηρεάζουν την ποιότητα των σταφυλιών στους αμπελώνες της Ουάσινγκτον.
Το ηλιακό έγκαυμα προκαλείται από την υπερβολική έκθεση του σταφυλιού τόσο στην υπερβολική ηλιακή ακτινοβολία όσο και στις θερμοκρασίες, ιδίως μετά την αφαίρεση των φύλλων στα τέλη της εποχής. Σε αυτή την περίπτωση, η ζημιά στη φλούδα του μούρου προκαλεί συρρίκνωση των σταφυλιών και τα μούρα εμφανίζονται λίγο πιο ανοιχτόχρωμα από τα μη προσβεβλημένα μούρα. Τα προσβεβλημένα μούρα βρίσκονται συχνά σε τσαμπιά που είναι εκτεθειμένα στον ήλιο. Εκτός από έναν χαρακτήρα που μοιάζει με σταφίδα, το ηλιακό έγκαυμα δεν θα πρέπει να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις στην ποιότητα των καρπών.
Η αφυδάτωση είναι απλώς η διαπνοή νερού από το μούρο, η οποία προκαλεί απώλεια βάρους και συγκέντρωση των σακχάρων. Αυτό συμβαίνει συνήθως προς το τέλος της ωρίμανσης, όταν η εισαγωγή σακχάρων στα μούρα σταματάει φυσιολογικά και η συρρίκνωση εμφανίζεται αργά, ξεκινώντας με λακκούβες που μοιάζουν με μπάλα του γκολφ. Δεν θα πρέπει να αναμένονται αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα των καρπών- στην πραγματικότητα, κάποια συγκέντρωση των διαλυτών ουσιών είναι συχνά επιθυμητή. Όπως μπορείτε να δείτε παρακάτω, πολύ λίγα οινοποιεία θα συγκομίσουν σε 32 Brix για κανονικό μη αλκοολούχο κρασί. Τα μούρα που παρουσιάζουν συμπτώματα είναι συχνά διάσπαρτα σε όλο το τσαμπί, σε αντίθεση με ολόκληρο τμήμα του τσαμπιού.
Η νέκρωση των βλαστών (γνωστή και ως Waterberry) είναι η ανάπτυξη νεκρωτικών κηλίδων στο στέλεχος ή στον ποδίσκο. Αυτό διακόπτει την παροχή νερού και θρεπτικών συστατικών (συμπεριλαμβανομένης της ζάχαρης) στα μούρα, με αποτέλεσμα αυτά να σταματούν να συσσωρεύουν ζάχαρη, να παραμένουν ξινά και τελικά να μαραίνονται. Αυτό μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε μετά τον περκασμό και συνήθως προσβάλλει την κορυφή ή ένα τμήμα ενός τσαμπιού (σε σοβαρές περιπτώσεις ολόκληρα τσαμπιά). Οι μεγάλες διακυμάνσεις των θερμοκρασιών ευνοούν την εμφάνιση της νέκρωσης, ιδίως σε ελαφρά, αμμώδη εδάφη. Στην Ευρώπη, έχει διαπιστωθεί ότι οι ψεκασμοί με άλατα μαγνησίου απευθείας στη ζώνη του τσαμπιού κατά τον περκασμό και αμέσως μετά (π.χ. 20 λίβρες/στρέμμα άλατος Epsom σε 200 γαλόνια νερού) μειώνουν την εμφάνιση της νέκρωσης.
Το Berry Shrivel είναι η διαταραχή πάνω στην οποία εργάζεται η ομάδα αμπελουργίας του WSU. Χαρακτηρίζεται από την ξαφνική συρρίκνωση των μούρων που συνοδεύεται από χαμηλή περιεκτικότητα σε σάκχαρα. Τα μούρα σε αυτές τις συστάδες είναι πολύ ξινά και έχουν χαμηλή συγκέντρωση διαλυτών ουσιών (όπως υποδεικνύεται από το Brix και το pi = οσμωτική πίεση). Τα συμπτώματα σε αυτή την περίπτωση παρατηρούνται συχνά σε ολόκληρο το τσαμπί ή μόνο στην κορυφή. Παρόμοια με τη νέκρωση των βλαστών, τα συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ωρίμανσης, αλλά σε αντίθεση με τη νέκρωση, η ράγα παραμένει πράσινη και φαινομενικά άθικτη έως ότου τα μούρα έχουν ήδη συρρικνωθεί. Παρόλο που υπάρχουν μερικές υποθέσεις, η έρευνα στο WSU συνεχίζει να επικεντρώνεται στην ανακάλυψη της αιτίας και των πιθανών θεραπειών αυτής της διαταραχής.
- Dr. Mercy Olmstead, ειδικός αμπελοκαλλιεργητής
WSU
